dinsdag 11 mei 2010

Milaan, tweede dag

Het weerbericht gaf voor vandaag regen, en dus wilden we van elk droog moment gebruik maken om buiten te zijn. Toen we uit het hotel vertrokken, zag het er wel donker uit, maar het was droog. Onze eerste bestemming werd dus de Cimitero Monumentale (het monumentale kerkhof), zeg maar de Père Lachaise van Milaan. Monumentaal was het inderdaad, tjokvol met familiekapellen en monumenten voor bekende Italianen.
Wij hadden gedacht dat het een verzameling van vergane glorie zou zijn, maar dat is het niet. Milaan zou Milaan niet zijn, als ook niet hier een nieuw design van familiegraven zou zijn. Oud en nieuw staan broederlijk naast elkaar; de recente 'kapellen' voelen aan als een eenvoudig welkom voor de bezoeker, sommige lijken op een hotellobby, andere als een huiskamer, maar nooit meer pronkerig zoals in de oude stijl.


Waren we gisteren zo overmoedig om zo veel mogelijk te voet te gaan (onze preferentiële manier om een stad te verkennen), vandaag hadden we ons lesje geleerd: Milaan is simpelweg te groot om dat te doen. We namen dus de tram naar het Castello om de musea te zien. Daar namen we ook een audioguida om wat achtergrond over al de kunstwerken te krijgen. Stom genoeg namen we een audioguida met twee hoofdsets, (zoiets als een cola met twee rietjes...), waardoor we de hele tijd aan elkaar hingen, en in de draden verstrengeld geraakten. Niet te doen :( . Dat de opstelling van de kunstwerken in de zalen niet erg compatibel was met de commentaren op de audioguida, maakte het al evenmin gemakkelijk. Gelukkig waren de tentoongestelde werken stuk voor stuk de moeite, zoals bijv. de laatste Piëta van Michelangelo.


Vandaar ging het naar San Lorenzo Maggiore, een heel oude koepelkerk, die regelmatig ingestort en heropgebouwd is. Aan de ingang van de Capella di Sant'Aquilino viel ons oog op een fresco met Nicodemus erop, terwijl hij een nagel uit de voet van Jezus op het kruis trok. Dus maar snel een fotootje daarvan - tot meerdere instructie van Charlotte!


Toen we uit de kerk kwamen, startte het einde van de wereld: de hemel werd zwart en op onze weg naar de tram, kregen we een wolkbreuk op ons dak, wat ons verplichtte om onder een oude boog te gaan schuilen. Dat dreigde een streep door de rekening te worden, omdat we nog snel naar de Scala wilden, voor de deur er dichtging. Uiteindelijk spurtten we maar naar de tram (30 meters, en voldoende om ons te verzuipen), maar we waren net op tijd om de Scala te zien. Indrukwekkend muziektheater! Als we ooit eens terugkomen, moeten we zeker naar de opera (224 euro voor een goede plaats...)

En toen zijn we tussen de resterende druppels, en de ondergelopen straten naar het hotel teruggewandeld,

langs het beroemde modedistrict en de Corso Venezia, met een pleiade van interessante gebouwen, in heel diverse stijlen. En daarmee kan ik bevestigen dat ons oponthoud in Milaan geslaagd mag heten!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten