Italianen (en bij navolging: bezoekers van Italië) stellen zelf hun wegcode op, en die luidt: wat vind ik zelf een zinnige manier om het verkeer -en vooral mijn eigen nood- vlot te laten lopen? Dat begint al met de voetgangers, die een rood licht straal negeren, als er geen auto in de onmiddellijke nabijheid 'zichtbaar' is. Waarom zouden ze immers halt houden, als het toch mogelijk is om tussen die auto's te laveren? Die auto's hebben daar toch geen last van? Denk je maar... Vandaag was er iemand die parmantig de straat begon over te steken als het licht voor mij op groen sprong. Zucht.
Chauffeurs zijn nog eigenzinniger. Een bord van 50 per uur? Wat zal het! Op een zondagmorgen is er toch weinig volk op straat, dan is 50 toch absoluut onzinnig. Als een stomme buitenlander zich dan aan de regels houdt, dan hangen we daar zo dicht mogelijk tegenaan, en zodra mogelijk halen we die in, desnoods langs de rechterkant als er elders geen plaats is. En een rood licht? Als er niemand op de baan is, dan is er toch geen reden om maar niet snel even dat rood licht te negeren, als ik rechts af moet...
En parkeren als er geen plaats meer is. Dan gaan we toch in dubbele rij parkeren! Of als de baan breed genoeg is, dan maken we lekker een parkeerplaats in het midden van de baan op de witte lijn tussen de twee baanvakken! Je zult zien dat het niet lang duurt of er staan drie auto's in het midden van de baan geparkeerd. Gevaarlijk of storend? Ach kom, ik ben toch maar even een brood halen of een pakje sigaretten. Wie kan daar nu over zeuren...
In dit soort heksenketel zijn we dus terechtgekomen. Gelukkig maar dat we hier in Milaan een parkeergarage hebben, en dat de kruiers van het hotel onze auto zelf aan die parkeerplaats helpen!
We zijn pas in Milaan toegekomen, en we hebben enkel nog maar een beeld van het centraal station, dat zich in kathedraal vermomd heeft.
Onze eigenlijke reden om naar Milaan te komen, was Marilia, de Italiaanse die we in Bromley hebben leren kennen. Door de gietende regen zijn we naar haar toe gereden, en daar werden we verwend met een lekkere Italiaanse maaltijd, met allers erop en eraan: primo piatto, secondo piatto, dolce - en een goed glas wijn. En ondertussen wisselden we alle verhalen uit waarvan de draad op een of andere manier de laatste jaren onderbroken was. Verhalen met een lach en een traan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten